به منظور تلفیق و هماهنگی سازه و معماری در آفرینش معماری سازه پذیر، سوال اساسی این است که آیا می توان عوامل تاثیرگذار در این معماری و جایگاه هر یک از این عوامل را شناسایی نمود؟ بدین منظور در این مقاله کنکاش "نظریه معماری سازه پذیر" با استفاده از روش پژوهش نظریه پردازی داده بنیاد، به منظور روشن شدن شرایط علّی، شرایط مداخله گر، شرایط زمینه، راهبرد و پیامد معماری سازه پذیر دنبال می شود. نتیجه مستخرج از این مقاله نشان می دهد که برای طراحی معماری سازه پذیر، حصول شرایط علّی با خصیصه هایی نظیر علم گرایی و خرد نقادانه، رویکرد اساسی می باشد. همچنین شرایط مداخله گر در این معماری، زمینه تکتونیکی شامل؛ توان اجرایی، مسائل اقتصادی، زمین و همجواری ها، کاربری بنا، بوم و هویت بومی و اقلیم، فرهنگ و هماهنگی با زمانه و مقیاس بنا هستند که بر شرایط زمینه یا صفات تکتونیکی در سه حوزه عملکردی، کالبدی و معنایی اثر مداخله ای دارند. این صفات در 18 خصیصه (نظیر: هوشمندی، ایمنی، انعطاف پذیری، استحکام و تعادل، بهینه بودن، توجه به جزئیات، تعریف فضا، الهام از طبیعت، توجه به نیازهای پس از بهره برداری، وحدت، ترکیب با زمینه، تراش نیرویی و فرم بهینه، هندسه، تناسبات با مقیاس، پیام دهندگی، زیبایی، سازگاری و پایداری) می گنجند. راهبرد معماری سازه پذیر منتج از مقاله در دو بخش بررسی و اقدام دسته بندی می شود. در بررسی تکتونیکی و مقوله های تحلیل و تصمیم، طراح ملزم به توجه به معماری بومی و معماری اکوتک می باشد و در اقدام تکتونیکی، استفاده از پداگوژی سازاگرا در آموزش معماری سازه پذیر با مولفه های متعدد نظیر الگوی اکتشافی و تفکر انتقادی و خلاق الزامی است. پیامد بهره مندی از معماری سازه پذیر در مولفه های متعدد نظیر ارتقای آرامش و آسایش در محیط زندگی است.

واگرایی مطالعات جرم شناسی و رفتار سازمانی در تحلیل جرایم شرکتی موجب شده تا یافته های مطالعات در حوزه جرم شناسی جرایم شرکتی نامتوازن و پراکنده باشند. از این رو، تحلیل دقیق جرایم شرکتی مستلزم توجه هم زمان به نظریه های جرم شناختی و سازمانی و ارزیابی و انطباق آن ها با یکدیگر است. بر همین اساس، پژوهش حاضر درصدد است تا حالت خطرناک شرکت ها را در پرتو مدل فرهنگ سازمانی شاین بررسی کند. نظریه حالت خطرناک متشکل از دو متغیر قابلیت انطباق اجتماعی و ظرفیت مجرمانه و مدل فرهنگ سازمانی شاین شامل سه سطح سازه ها، ارزش ها و پیش فرض های بنیادی است. یافته های این پژوهش در مقام تطبیق دو نظریه، نشان می دهد که شرکت های دارای حالت خطرناک با به رسمیت شناختن فرهنگ سازمانی جرم زا، در سطح سازه ها به دنبال نشان دادن چهره قانون مند از خود هستند. این امر که از طریق تصویرسازمانی صورت می گیرد، مؤید انطباق اجتماعی بالای شرکت های بزهکار است. با این حال، رفتارهای به رسمیت شناخته شده در سطح ارزش ها و پیش فرض های بنیادی که شامل نهادی سازی انحراف و بهنجار بودن جرم می شود، مؤید ظرفیت مجرمانه بالای شرکت ها است. بدین سان، ارزیابی حالت خطرناک بر اساس مدل شاین ثابت می کند که سازه ها منطبق با قابلیت انطباق اجتماعی و ارزش ها و پیش فرض های بنیادی منطبق با ظرفیت مجرمانه هستند. با توجه به الگوی مورد اشاره، می توان گفت که فساد مالی گسترده در مؤسسه مالی اعتباری ثامن الحجج در حوزه های مختلف نشان می دهد که در سطح ارزش ها و پیش فرض های بنیادی، ارتکاب جرم به عنوان یک ارزش و رفتار بهنجار محسوب می شود و از این رو، مؤسسه مالی اعتباری ثامن الحجج دارای ظرفیت مجرمانه بالا است. با این حال، تمرکز بر فعالیت های مذهبی و اجتماعی در سطح سازه ها نشان می دهد که این شرکت دارای انطباق اجتماعی بالا نیز هست. بدین ترتیب، می توان گفت که مؤسسه مالی اعتباری ثامن الحجج با داشتن ظرفیت مجرمانه بالا و انطباق اجتماعی بالا در زمره بزهکاران یقه سفید قرار می گیرذ

انعطاف پذیری یکی از مفاهیم کلیدی در الفبای شکل گیری معماری می باشد، که در بخش کالبدی کمتر به آن توجه شده و بیشتر از گونه تنوع پذیری یا طراحی پلان آزاد در مقیاس خرد به آن پرداخته شده است. زمانی که کالبد فضای معماری نیازمند انعطاف پذیری باشد، باید علاوه بر معماری، سازه نیز طراحی شود، زیرا مهم ترین چالش در بررسی انعطاف در کالبد معماری، سازه است و باید انعطاف در بدنه ساختمان یعنی در مقیاس کلان صورت پذیرد. هدف این مقاله بررسی انعطاف پذیری در کالبد معماری است که به این منظور باید سازه با معماری رفتاری هماهنگ داشته باشد. فناوری اوریگامی با استحکام و انعطاف پذیری ساختار خود انعطاف کالبدی و پایداری سازه را به همراه دارد و به همین علت مورد توجه مهندسان معماری و سازه واقع شده است. در این رابطه از اوریگامی به عنوان یک عامل پیوند دهنده سازه و معماری استفاده شد. الگوی الماسی اوریگامی که دارای ویژگی های موردنظر در انعطاف پذیری معماری و پایداری سازه است با ورق فولادی به روش مدل سازی با نرم افزار المان محدود تحت آزمون بارگذاری قرار گرفت. یافته ها نشان می دهد که الگوی اوریگامی الماسی با تلفیق معماری و سازه در کالبد بنا، انعطاف لازم را جهت انطباق با شرایط محیطی مختلف فراهم می سازد و انطباق پذیری الگوی الماسی در تمام زیرشاخه های تطبیق پذیری میسر می شود.

پیشینه و اهداف: فناوری آموزشی به سه حوزه اصلی؛ ابزاری، محتوایی و مدیریتی قابل تقسیم است. هدف فناوری محتوایی آموزش ایجاد و بسط دانش به منظور تعریف الگوها و روش های آموزشی است. با عنایت به این که تدقیق مهارت های کیفی نظیر معماری، تنها به کمک کمی کردن از طریق تعریف سلسله مراتبی روش های طراحی و یادگیری صورت می پذیرد، لازم است در فناوری محتوایی آموزش معماری سازه پذیر، الگوها و فرآیندهایی را کنکاش کرد که ضمن مناسب بودن برای آموزش دانشجویان این رشته، با فناوری آموزشی محتوایی معاصر، که بر مبنای سازاگرایی یا سازنده­گرایی است، منطبق باشند. الگوهای فوق در دو بخش کلی؛ فرآیندهای یادگیری (و در زیر مجموعه آن؛ آموزش) و فرآیندهای طراحی معماری سازه­پذیر، تفکیک می گردند. این دو حوزه، با تمرکز بر فناوری محتوایی آموزش معماری، توسط طراحی پژوهان متعددی مورد توجه قرار گرفته است. مطالعات آن ها تأکید بر شبیه سازی تدریس و طراحی معماری به یک تحقیق و اکتشاف دارد. اکتشافی که در قالب فرآیندی چرخه ای و رو به تکامل، به منظور بهره مندی از تمامی مولدهای اولیه از جمله سازه، در ارتقاء انگاره معماری، صورت می پذیرد. بررسی دقیق این مطالعات و به ویژه تأکیدی که بر تبدیل مداوم دانش های صریح و ضمنی سازه دارند، موجب شناخت دقیق فرآیند طراحی معماری سازه پذیر و الزامات محیط یادگیری آن می شود، که در این مقاله به آن پرداخته شده است. براین اساس، هدف این مقاله، تدقیق فرآیند طراحی معماری سازه پذیر و الزامات فرآیندهای یادگیری و آموزش آن، بر مبنای نظریه تبدیل دانش های صریح و ضمنی، به عنوان ارکان فناوری محتوایی آموزش معماری و به منظور کاربرد آن ها در در محیط های کارگاهی آموزش معماری است.روش ها : در این مقاله ابتدا، با شناخت نظریه معماری سازه پذیر، نقش های سازه در معماری، مشخص می گردد. سپس به کمک روش تحلیل محتوای کیفی، در مطالعات حوزه فرآیند طراحی معماری، ویژگی های اصلی فرآیندهای معماری سازه پذیر، استخراج می گردد. در روش تحلیل محتوای کیفی، ابتدا باید واحد تحلیل از میان هفت عنصر عمده یعنی؛ کلمات، موضوعها، شخصیت ها، پاراگراف ها، اقلام، مفاهیم و نشانه ها مشخص گردد. در این مقاله، واحد تحلیل انتخابی، کلمات و مقوله ها می باشند. به این منظور، واژه های کلیدی از نظرات طراحی پژوهان استخراج گردیده و در قالب مقوله ها، به گونه ای تقسیم بندی می شوند که بتوان محتوای معنایی مدنظر آن طراحی پژوه را به کمک تفسیر کل نگر مشخص نمود و از آن، به منظور شناخت فرآیند یادگیری، آموزش و طراحی معماری سازه پذیر استفاده کرد. به کمک این روش و با استفاده از تفسیر کل نگر، ابتدا خصوصیات محیط یادگیری سازاگرا و فرآیند یادگیری در این محیط استخراج می شود و با توجه به نظریه تبدیل دانش ها و راهبردهای آن، به چگونگی فرآیند آموزش، در تبدیل دانش های صریح و ضمنی سازه، اشاره می گردد. در نهایت، فرآیند طراحی معماری سازه پذیر با تمرکز بر ویژگی های اصلی شناخته شده، تدقیق می گردد.یافته ها: این مقاله، به کمک روش تحلیل محتوای کیفی و سپس تمرکز بر تفسیر کل نگر به شناخت ویژگی های فرآیند طراحی معماری سازه پذیر و الزامات محیط یادگیری آن پرداخت. بر اساس نظریه تبدیل دانش ها و به ویژه روشن کردن نقش مدرس در این تبدیل دانش ها، مشخص گردید که در محیط های آموزشی رشته معماری، در صورت برخورداری از فرآیند آموزش و یادگیری سازاگرا، می توان در چرخه ای تکوین پذیر با تبدیل مداوم دانش ضمنی و صریح سازه و از طریق راهبردهای اجتماعی کردن، برون سازی، ترکیب کردن و درونی کردن، به ایده پردازی در معماری سازه پذیر نزدیک گردید و در این صورت نقش های اعتباری، عملکردی و نمایشی سازه مدنظر طراح قرار خواهد گرفت. همچنین، با عنایت به بخش های فرآیند یادگیری معماری سازه پذیر مستخرج از مقاله، مشخص گردید که فرآیند طراحی در این معماری، شش مرحله مشخص دارد: تحلیل، پیش انگاره، ارزیابی، بازبینی، ترکیب، انگاره. این مراحل در قالب چرخه ای رو به تکامل قابل تعریف و شناسایی هستند و در مجموع چرخه فرآیند طراحی معماری سازه پذیر را می سازند که در انتهای مقاله ترسیم شده است. نتایج مستخرج از مقاله فوق می توانند در راستای به روز رسانی فناوری محتوایی آموزش معماری در آتلیه های معماری به کار برده شوند.نتیجه گیری: ارتقاء فناوری محتوایی آموزش معماری به کمک کنکاش فرآیندهای یادگیری، آموزش و طراحی معماری سازه پذیر، می تواند زمینه تلفیق مباحث سازه ای را با ایده های معماری فراهم نماید و به ایجاد معماری سازه پذیری بیانجامد که الزامات سازه ای و دانش ضمنی آن را در کنار توجه به زیبایی و عملکرد معماری مدنظر قرار داده است. معماران و به ویژه دانشجویان معماری، به منظور بهره مندی از تمامی قابلیت های سازه، در تکمیل و پیشبرد انگاره خود، نیاز دارند فرآیند طراحی را به گونه ای سپری نمایند که امکان پرداختن به نقش های متفاوت سازه را در مرحله ساخت معنا در ذهن و در قالب دانش ضمنی (پنهان)، فراهم نماید. نقش های سازه در معماری، با تفکیک دانش ضمنی و صریح سازه و آشنایی با فرآیند تبدیل و تکوین آن ها، قابلیت حضور در ایده پردازی معماران را می یابند. بنابراین چنانچه در امر آموزش و طراحی معماری، طی فرآیندی مشخص، به چرخه تکمیلی و تبدیل دانش های مختلف به یکدیگر توجه گردد؛ می توان امیدوار بود که انگاره نهایی خود را به سطوح معماری سازه پذیر نزدیک می نماید. همچنین، محیط یادگیری به منظور آموزش چنین فرآیندی، باید دارای قابلیت هایی باشد که زمینه حضور مداوم سازه را در ایده پردازی های یادگیرنده فراهم نماید. چنین محیط هایی خود را به محیط های یادگیری سازاگرا نزدیک می نمایند و دارای الزامات مشخصی هستند که مهم ترین آن ها؛ یادگیری پویا و اکتشافی و توجه به مقام مدرس به عنوان انگیزه بخش و پرسش گر می باشند. شناخت دقیق این الزامات در مقاله حاضر و توجه به فرآیندهای یادگیری و طراحی با تأکید بر نقش مدرس و یادگیرنده، به همراه استفاده مداوم از دانش ضمنی و صریح سازه در معماری، می تواند آگاهی مدرس و یادگیرنده را به منظور پیشبرد اهداف آموزشی خود ارتقا دهد و مهم ترین مسأله فناوری محتوایی آموزش فعلی معماری - ابهام در فرآیندهای طراحی و یادگیری- را رفع نماید. در فرآیندهای یادگیری، آموزش و طراحی منتج از مقاله، تأکید ویژه بر محیط های یادگیری سازاگرا و پروسه اکتشاف و ابطال است که به طور خاص در قالب هفت مرحله مشخص در فرآیند یادگیری (برخورد اولیه، دریافت اولیه، دریافت تکمیلی، کنترل، انتقال و آگاهی و بصیرت) و تبدیل مداوم دانش های ضمنی و صریح سازه از طریق چهار راهبرد دیده می شود. در نتیجه تمرکز بر این دو فرآیند یادگیری و آموزش، شش مرحله مشخص در قالب فرآیند طراحی معماری سازه پذیر (تحلیل، پیش انگاره، ارزیابی، بازبینی و ابطال، ترکیب و انگاره، و گزینش و انگاره) در انتهای مقاله تعریف و تدقیق می گردد. کاربرد فرآیند فوق در آموزش دروس مقدماتی معماری باعث ارتقا انگارههای معماری به معماری سازه پذیر می گردد.

شکل گیری فرم در معماری، حاصل عوامل مختلف عملکردی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، اقلیمی و محیطی و همچنین شرایط ساخت و ایستایی است. ایستایی در این میان، نقش اساسی در شکل گیری فرم و پایداری در مقابل عوامل محیطی دارد، زیرا نقش ایستایی متضمن پایداری کل ساختار فرم معماری است؛ بنابراین، جایگاه سازه و اهمیت آن در طراحی و نقشی که در شکل دادن به فرم دارد، موضوعی است که به سبب اهمیت آن باید مورد مطالعه قرار گیرد. از سوی دیگر، آگاهی از چگونگی پیدایش و به وجود آمدن دانش سازه، رابطه ی این دانش با معماری را در طول تاریخ روشن می سازد. اگرچه فرم به منزله ی تجلی معماری در نظر گرفته می شود، شکل گیری فرم به سازه وابسته و پیوسته است؛ بنابراین، سازه و مفاهیم و شیوه ی عمل آن، نقش اصلی را در پدید آوردن فرم ایفا می کنند. ابتدایی ترین تعریف سازه، آگاهی از نظام پخشایش بارها، همچنین توجه به شیوه ی عمل نیروها و روش های انتقال آن ها به زمین است؛ بنابراین می توان پرسید که آیا نیروها بر شکل گیری فرم تأثیر دارند؟ در این مقاله، از میان وجوه گوناگون فرم، وجه سازه ای آن مورد تأمل قرار می گیرد. در این بین، نیرو به عنوان سیستم عامل و تأثیرگذار بر هر دو وجه معماری و سازه ای فرم مطرح است. به همین دلیل این مقاله، ضمن توجه به جایگاه و نقش سازه در معماری، به بررسی رابطه ی سازه و نیروها با فرم می پردازد. روش تحقیق مقاله، توصیفی و تحلیلی است و مقاله می کوشد با استفاده از منابع موجود و به روش استدلالی، نگاهی نو به ارتباط سازه و معماری به منظور افزایش درک سازه ای مهندس معمار فراهم آورد. بدین منظور ضمن جست وجوی ریشه های دانش سازه در تاریخ ساختمان و در پیوند با معماری، سعی می شود تا مفاهیم کنونی این دانش در قالبی مشترک با معماری تعریف شود؛ بنابراین ضمن تحلیل فرم های طبیعی، جریانات نیرویی در مصالح و فرم های مصنوع بررسی می شود که حاصل آن رسیدن به فرایند منطقی و ایدئال طراحی فرم در بستر معماری با توجه به مفاهیمِ پیچیده ی سازه ای است.

آنگاه که تمدن بشر به وجود آمد، قبل از تولد هر حرفه دیگری معماری متولد شد و ایرانیان آن را چنان با فن آوری و هنر درآمیختند که نام و یاد آنها برای همیشه زنده باقی ماند. اتکا به این افتخارات کهن موجب گردیده که معمار معاصر چشم خود را به واقعیت های عصر خود ببندد. در وضعیت کنونی پیشرفت سریع فن آوری ساخت و ساز باعث گردیده که بدون دانش فنی و عدم اطلاع از اصول قوائد طراحی، ساخت ساز معمارانه برای افراد غیر متخصص مقدور نباشد. از طرف دیگر معمار معاصر می بایستی نسبت به مهندسی، زیبایی شناسی، جامعه شناسی و نهایتا برنامه ریزی آگاه و بصیر باشد، اما با این وجود معماران امروز تحت تاثیر سنت های قدیمی همانند یک هنرمند صرف آموزش می بینند. در دوران معاصر همراه با روش های آموزشی جدید در دانشکده های معماری، انفصال معماری و فن آوری به طور خاص سازه در حوزه آموزش معماری و طراحی معماری به صورت مشهود به وقوع پیوسته و در بسیاری موارد این دو به مثابه دو مقوله مجزا در نظر گرفته شده اند. در این مقاله سعی گردیده ضمن اشاره به سیر تحول همسازی سازه و معماری به ضرورت همسازی فضا و سازه به صورت کاربردی، جلب توجه معماران و مهندس سازه به این موضوع و نحوه همکاری نزدیک و واقعی بین آنها پرداخته شود.